url : https://www.ellopos.gr/papaioannou.asp
Ο Χέρντερ είχε συλλάβει την ιστορία ως το δημιούργημα ενός σαιξπηρικού Θεού. Στην εγελιανή «θεωρησιακή Μεγάλη Παρασκευή», εμφανίζεται περισσότερο ως το μυστήριο του πάσχοντος Χριστοῦ. Ο Απόστολος λέει ότι ο Χριστός «οὒχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα θεῶ, ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε (exinanivit) μορφὴν δούλου λαβῶν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος».[32] Όπως ο Υιός του Θεού ρίχθηκε «μέσα στο χρόνο, υποτάχθηκε στην κρίση, πέθανε μέσα στον πόνο της αρνητικότητας» για να αναστηθεί ως Πνεύμα «ζων και παρόν μέσα στον κόσμο»,[33] έτσι και το Άπειρο, το Αιώνιο, πρέπει να «θυσιαστεί» στο πεπερασμένο και το εφήμερο ώστε να μπορέσει το Πνεύμα να αποκτήσει «την πραγματικότητα, την αλήθεια και τη βεβαιότητα του θρόνου του». Αυτός ο κόσμος των δεινών και της στέρησης δεν είναι εξωτερικός προς τον Θεό σαν να ήταν ανεξάρτητος απ' αυτόν· δεν μπορούμε επίσης να τον αποδώσουμε στον άνθρωπο και τους περιορισμούς του, σαν να ήταν ο άνθρωπος ένα ξεχωριστό πλάσμα ή σαν να μπορούσε να είναι οτιδήποτε ανεξάρτητα από τη θέληση του Θεού. Ο άνθρωπος είναι der daseiende Begriff,[34] ο ενσαρκωμένος Λόγος· οι περιορισμοί του, οι έριδές του, είναι οι περιορισμοί και οι έριδες του Θεού και μόνο αναλαμβάνοντάς τις το Πνεύμα χαίρεται την ειρήνη του και πλησιάζει την τελειότητά του. «Για το Απόλυτο πρέπει να πούμε ότι είναι ουσιαστικά Αποτέλεσμα». Ο Θεός είναι το αποτέλεσμα της εργασίας του επί γης και η αιωνιότητά του περιέχεται ολοκληρωτικά στην εργασία που επιτελεί μέσα στο χρόνο: ο χρόνος είναι η «μοίρα» του και η «αναγκαιότητα» που του επιβάλλει «να πραγματοποιήσει αυτό που κατ' αρχήν είναι μόνο εσωτερικό και να το αποκαλύψει» -την αναγκαιότητα της ιστορικής εμπειρίας.[35] Μέχρι τότε ο χρόνος ήταν ο κατ' εξοχήν εχθρός, το απόλυτα τραγικό, το αμείλικτο σημάδι του σφάλματος, του λάθους, της σαθρότητας.
