Ἀποσπάσματα
Σελ 15
Καθολικότητα χωρὶς ὀρθοδοξία εἶναι ἀπολυταρχία, εἶναι κατολικισμός, ἀλλὰ καὶ μιὰ ὀρθοδοξία χωρὶς ἔμπρακτη ἐλπίδα ἐξαπλώσεως, εἶναι στενόχωρη καὶ ὑποχρεωμένη νὰ διαβρώνεται. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι τὰ πάντα θὰ χαθοῦν ἂν δὲν ὑπάρξει ἀληθινὴ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν: ἀρκεῖ ἡ βούληση, γιατὶ ἂν εἶναι γνήσια, δημιουργεῖ τὴν καθολικότητα ὡς ἐν δυνάμει ὑπαρκτή. Τὸ καθολικὸ κατ’ ἀρχὴν “δὲν ἀναφέρεται στὸ πλάτος, ἀλλὰ στὸ βάθος”,[159] καὶ ὑπάρχει ἐπίσης στὴν ἐπιθυμία νὰ προσλάβει τὸ συνολικό. Ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν καταργεῖται ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἰούδα, δὲν θὰ καταργεῖτο οὔτε ἂν ὁ Ἰούδας δὲν ἦταν μόνο ἕνας ἀλλὰ τὸ πλῆθος. Ἡ καθολικότητα καταργεῖται μόνο ἂν δὲν ὑπάρχει τὸ χέρι ποὺ ἁπλώνεται καὶ δίνει τὸ ψωμίον ἀκόμη καὶ στὸν Ἰούδα.
“Ἂν δὲν ὑπάρχει συνέχεια στὴν ἀποστολικὴ πίστη, ὑπάρχει μιὰ ἄρνηση τῆς σωστικῆς πληρότητας ποὺ δίνεται ἐν Χριστῷ ‘μιὰ γιὰ πάντα’ (‘ἅπαξ’). Ἂν δὲν ὑπάρχει [ἔστω μονόπλευρο] ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ‘ὁριζόντια’ ἑνότητα στὴν ἀλήθεια μὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία, ὑπάρχει μόνο μιὰ ἀνθρώπινη συνάθροιση. Καὶ τέλος, ἂν δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ κοινωνία μὲ τὴ μέλλουσα Βασιλεία μέσα στὸν Ἄρτο ποὺ ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ, καὶ στὸ Ποτήριο τῆς Καινῆς καὶ παντοτινῆς Διαθήκης, ὑπάρχει μόνο μιὰ συγκέντρωση γιὰ τὴ μελέτη τῆς Βίβλου, μιὰ θεολογικὴ διάλεξη ἢ φιλικὰ αἰσθήματα”.[160]
[159] Τατάκης, Μελετήματα χριστιανικῆς φιλοσοφίας, ὅ.π., σ. 191.
[160] Μέγιεντορφ, Ἡ Βυζαντινὴ Κληρονομιά..., ὅ.π., σ. 292.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
