Ἀποσπάσματα
Σελ 17
Μιὰ ἐλπίδα, ὄχι ἀρκετὴ ἀπὸ μόνη της ἀλλὰ ἀπαραίτητη, εἶναι γιὰ τὸν πάπα νὰ γίνει περισσότερο πάπας καὶ λιγότερο παπισμός, ὡσότου προσγειωθεῖ στὸ πραγματικό, στὰ αἰσθήματα ποὺ εἶχε τὴν ὥρα τῆς ἅλωσης, μὲ ἐπίγνωση προηγουμένων καὶ ἑπομένων λαθῶν μέχρι σήμερα, ὥστε τὰ αἰσθήματα νὰ γίνουν πράξεις τῆς ἐσωτερικῆς μεταμόρφωσης τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας.
“Οὔτε οἱ καρδινάλιοι ἀλλὰ οὔτε κι ὁ πάπας δείχνουν νὰ συμμερίζονται τὴν ἄποψη ... ὅτι ἡ καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν Θεία Δίκη πάνω στὶς κεφαλὲς τῶν σχισματικῶν, ἀνθενωτικῶν καὶ γενικὰ ἁμαρτωλῶν Ἑλλήνων ... Ἐδῶ γίνεται λόγος μόνο γιὰ τοὺς ‘Χριστιανούς μας’, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐγκαταλειφθοῦν σὲ ὥρα κινδύνου, ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ προστατευθοῦν ... Ἰδιαίτερα στὰ γραπτὰ τοῦ μετέπειτα πάπα Πίου Β’ διαβάζουμε φράσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸν θαυμασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴ Νέα Ρώμη: Ὦ εὐγενὴς Ἑλλάς, ἰδού τώρα τὸ τέλος σου! Μάλιστα σὲ γράμμα του πρὸς κάποιον συμπατριώτη του ἀπὸ τὴ Σιένα εἶναι ἐμφατικός. Ὀνομάζει τὴν ἄτυχη πρωτεύουσα στὸν Βόσπορο: φημισμένη Πόλη, Κεφαλὴ τῆς Ἀνατολῆς, Κορυφὴ τῆς Ἑλλάδος, Ἕδρα τῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τοῦ μεγάλου Πατριάρχη, καὶ θρηνεῖ τὴν ἐξάλειψη τοῦ σημείου τοῦ Σωτῆρος, τὴ βεβήλωση τῶν ἐκκλησιῶν, τὴ βλασφήμιση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ πέταγμα τῶν ὀστῶν τῶν Ἁγίων στὰ σκυλιὰ καὶ τὰ γουρούνια ... Ὅπως ἀργότερα γιὰ τὸν Ἰωάννη Παῦλο Β’, ἔτσι ἤδη καὶ γιὰ τὸν Piccolomini ἡ Ἐκκλησία γιὰ ν’ ἀναπνεύσει χρειάζεται δύο πνεύμονες, τὴν ἀνατολικὴ ὅπως καὶ τὴ δυτικὴ παράδοση. Μὲ παρόμοιο τρόπο θρηνεῖ γιὰ τὴν πτώση τῆς ἀνατολικῆς Ρώμης: ἀπὸ τὰ δύο μάτια χάθηκε τὸ ἕνα! ... Ἂν τώρα ὁ χριστιανὸς ἱστορικὸς σταθμίσει αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψη καὶ τὸ ὑπόβαθρο τῶν προβλημάτων τοῦ σήμερα, θὰ ἐπισημάνει κάποιες ὁμοιότητες τοῦ τότε καὶ τοῦ τώρα. Ὅπως τότε ἡ θανάσιμη ἀπειλὴ τοῦ ἰσλὰμ ἕνωσε τουλάχιστον γιὰ μιὰ ἀποφασιστικὴ στιγμὴ Ὀρθόδοξους καὶ Καθολικούς [Παπικούς], ἔτσι καὶ τώρα ἡ θανάσιμη ἀπειλὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀθεΐα τῶν καιρῶν μας, σὲ ὅλον τὸν κόσμο καὶ μὲ πολλοὺς καὶ βίαιους τρόπους, θὰ πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ ξεπεράσουμε τὰ μικροπροβλήματα, τοὺς ἐγωϊσμοὺς καὶ τὶς πίκρες ποὺ τόσο ἐπώδυνα ἐμποδίζουν τὴν ἕνωση. Κανεὶς δὲν ξέρει ποιὰ τροπὴ θὰ πάρει ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ὁ Εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς στὸ μέλλον, ἂν δὲν ἀκούσουμε τὸ κάλεσμα αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς ὥρας!”[161]
[161] Μπράντμύλλερ, “Ἡ ἀντίδραση τῆς Ρώμης στὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως”, Ἡ Ἅλωση τῆς Πόλης, ὅ.π., σελ. 186-190.
Προηγούμενη Ἑνότητα - Ἑπόμενη Ἑνότητα
