ΤΟ ΒΙΟ-ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ
(Ἀποσπάσματα τῆς πρώτης μορφῆς)
| Περιεχόμενα |
ΕΝΑΣ ‘ΚΟΣΜΟΣ’ ποὺ κατάντησε νὰ δολοφονεῖ τοὺς ἀνθρώπους μαζικὰ καὶ νὰ παράγει ἀντικείμενα ἀπὸ τὴν λιωμένη σάρκα τους —οὔτε κἂν ἐπειδὴ οἱ ‘ἄλλοι’ εἶχαν μιὰ διαφορετικὴ ἰδεολογία, θρησκεία, κλπ., ἢ ἐμπόδιζαν ὁποιαδήποτε ‘συμφέροντα’, ἀλλὰ φθάνοντας τὴν παπικὴ ἀκοινωνησία στὰ ὅριά της— ἐπειδὴ ὁ εὐτελισμὸς τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξης ἔπρεπε νὰ θεωρηθεῖ ἀξία, δηλαδὴ ὁ ‘κόσμος’ τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ (καὶ ὄχι μόνο ναζιστικοῦ) μηδενισμοῦ, ἔγινε κάτι “ποὺ ὁ θυμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐκδικηθεῖ, ποὺ ἡ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ ὑποφέρει, οὔτε ἡ φιλία νὰ συγχωρέσει”.[344]
“Στὰ μάτια μου αὐτὴ ἡ μεταμόρφωση ὑπῆρξε πάντα ἡ ἔξοχη ἀνταπόδοση μιᾶς πλέριας εὐτυχίας ποὺ ἀπὸ καιρὸ περίμενα. Ἐπιτέλους, εἶχε ἔρθει ἡ μέρα ποὺ ἔγινα γουρούνι! Δοκίμαζα τὰ δόντια μου στοὺς φλοιοὺς τῶν δέντρων καὶ ἀπολάμβανα καμαρώνοντας τὸ ρῦγχος μου. Τὸ ἐλάχιστο δὲν εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τὴν θεία φύση: ἤξερα νὰ ἀνυψώνω τὴν ψυχή μου στὸ ἀπώγειο αὐτῆς τῆς ἀνείπωτης ἀπόλαυσης ... Ὅταν ἤθελα νὰ σκοτώσω, σκότωνα. Κι αὐτὸ μοῦ συνέβηκε συχνὰ χωρὶς κανεὶς νὰ μ’ ἐμποδίσει ... Κι ὅσο γιὰ τὴν συνείδησή μου, αὐτὴ δὲν εἶχε τίποτα νὰ μοῦ μεμφθεῖ ... Τὰ ζωντανὰ τῆς γῆς φεύγαν μακρυά μου, κι ἔμενα μόνος μέσα στὸ ἐκθαμβωτικό μου μεγαλεῖο...”[345]
[344] Ἀρέντ, Τὸ ὁλοκληρωτικὸ
σύστημα, ὅ.π., σ. 250.
[345] Λωτρεαμόν, Τὰ ἅσματα τοῦ Μαλντορόρ, μτφρ. Ἕ. Νεζερίτη, Ἀθήνα 19862, σελ. 168-9.
