url : https://www.ellopos.gr/papaioannou.asp
Ξαναβρίσκουμε αυτά τα θέματα και αυτές τις επισημάνσεις στον νεαρό Χέγκελ. Και γι' αυτόν ο σύγχρονος ορθολογισμός, που το σύνθημά του είναι «αντιλαμβάνομαι σημαίνει κυριαρχώ»[14], έσπασε την ενότητα του κόσμου[15] και υποβίβασε τη φύση σε «πτώμα», σε «νεκρή ύλη» πάνω στην οποία πρέπει να βασιλεύει η «έννοια». Και γι'αυτόν η έσχατη αιτία αυτής της «δυστυχίας» είναι ο ιουδαιοχριστιανικός αντιφυσιοκρατισμός που επέβαλε την ιδέα ενός Θεού «που, όπως το κεφάλι της Μέδουσας, μεταμορφώνει τα πάντα σε πέτρες».[16] Και αυτός μοιάζει να ζει εν αναμονή μιας «νέας θρησκείας»: έτσι, σε ένα ανέκδοτο κείμενο που γράφτηκε γύρω στα 1802, δηλώνει πως οι καιροί είναι ώριμοι «για μια νέα θρησκεία στην οποία η άπειρη δυστυχία και η δεινότητα του [χριστιανικού] διαμελισμού θα γίνουν αποδεκτές και ταυτόχρονα θα αναιρεθούν γαλήνια».[17]
Αλλά η άρνηση της υπερβατικότητας, η νοσταλγία της φύσης, η έκκληση για μια «καινούργια θρησκεία», εγγράφονται εδώ σε μια τελείως άλλη προοπτική. Η φύση δεν είναι η σπινοζική υπόσταση που in se est et per se concipitur,[18] αλλά μια ιδιότητα εντελώς κορεσμένη από την ιστορία, διαμορφωμένη από την ιστορία, υποταγμένη στην ιστορία· και ακριβώς στην ίδια την ιστορία του ιουδαιοχριστιανικού κόσμου θα ψάξει ο Χέγκελ την ερμηνεία της «δυστυχίας» και της «αλλοτρίωσης» του συγχρόνου ανθρώπου.
