Ἀποσπάσματα
Σελ 3
Ἡ δαιμονοποίηση τοῦ τεχνικοῦ πνεύματος δὲν ὠφελεῖ, ὄχι μόνο ἐπειδὴ ὑπάρχει πραγματικὴ ἀξία στὰ ἔργα του, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ τὸ ὅποιο πρόβλημα βρίσκεται σὲ προϋποθέσεις ἐν μέρει ὑπεύθυνες καὶ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ φαινομενικὰ ἀντιτιθέμενο “κύμα φυσικῆς ζωῆς, μὲ γυμνισμό, προγράμματα σεξουαλικῆς διαφώτισης γιὰ τὰ παιδιά, αἰτήματα γιὰ ἀπόλυτη ἐλευθερία στὶς ἐρωτικὲς σχέσεις, σχολὲς ρυθμικῆς ἐκπαίδευσης τοῦ σώματος, μιᾶς ζωῆς κοντὰ στὴ φύση μὲ ἐκδρομικοὺς καὶ φυσιολατρικοὺς συλλόγους, γυμναστική, πεζοπορία, ἀλπινισμὸ κτλ., πράγματα ποὺ ξεπέρασαν κατὰ πολὺ ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ τολμηρὲς οὐτοπίες τοῦ Ρουσσώ”.[213]
Τὸ δόγμα εἶναι ἐπίσης μηχανή, πιὸ ἀνθρώπινη, ἀνάλογα μὲ τὶς δυνατότητες καὶ τὴν ἀξιοποίηση τῆς ἀναγωγικῆς διάστασης, ἀλλὰ γι’ αὐτὸ πιὸ ὕπουλη. Ὅταν στὰ ἅγια τῶν ἁγίων ἔχει ἐγκατασταθεῖ ὁ κανόνας, ἡ μυστικὴ πνευματικότητα πετιέται στὸ περιθώριο, ὅπως συνέβη στὴν δύση τῆς χριστιανοσύνης, ἡ ἴδια ἡ ζωὴ ὑπάρχει σὰν μακρινὸ ποτάμι σὲ σύνορα ἀπροσπέλαστα μιᾶς ‘κοινωνίας’ ποὺ φανερώνεται διαρκῶς περισσότερο ἔρημος. Τότε ἡ ‘ἐπαφὴ’ τῆς ‘κοινωνίας’ μὲ τὴν ὑψηλή της πνευματικότητα, τὰ ἴδια τὰ σύνορα, δημιουργοῦνται σὲ ὑπερβολὴ παραφροσύνης. Ὅταν ἡ μυστικὴ καὶ νηπτικὴ πνευματικότητα παραμένει στὸ Ἱερὸ νοηματοδοτῶντας ὁλόκληρο τὸν ναό, διχασμὸς καὶ περιθώριο δὲν νοοῦνται γιατὶ ὁ κανόνας καὶ τὸ δόγμα συμμετέχουν καὶ ὑπηρετοῦν στὸν βαθμὸ καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ, στὸν νάρθηκα τῆς Ἐκκλησίας.
[213] Ποῦχνερ, Εὐρωπαϊκὴ θεατρολογία, ὅ.π., σ. 243.
